Na een lange pauze hier op m'n blog, bij deze weer een teken van leven.
Zo ‘gewoon' als de eerste 3 weken van 2012 waren, zo anders waren de afgelopen 2 weken!
Op dit moment lijkt het onmogelijk om er een blog over te schrijven, want hoe moet je ervaringen, gesprekken, kleuren, geuren en plaatsen samenvatten in woorden... Maar goed, ik zal m'n best doen en wat foto's toevoegen, om het plaatje wat completer te maken.

Zaterdag 21 januari begon het avontuur. Met z'n zevenen (familie Vaders en ik) in de Toyota, op weg naar Rioja. Voor familie Vaders een reis naar hun oude thuis (ze hebben hier 3,5 jaar gewoond). Voor mij een stap terug in het verleden, want hier ben ik in 2008 met de werkgroep uit Veenendaal geweest.
De reis duurde ruim 12 uur. Onderweg van alles gezien en vooral genoten van de ‘levende schilderijen' die steeds veranderden. Van de costa (kust), door de sierra (bergen), naar de selva (randje tropisch regenwoud) inclusief alle wisselingen van temperatuur en vochtigheidsgraad. Aan het begin van de avond kwamen we moe, maar voldaan aan in Rioja.
De week die volgde stond voor familie Vaders in het teken van het bezoeken van vrienden en afscheidsdiensten in verschilllende kerken. Voor mij een kans om écht de Peruaanse selva-cultuur van binnenuit te leren kennen. Het voelde eerst een beetje gek, om zomaar als vreemde mee te komen met de familie, maar het warme onthaal en de vriendelijkheid van de selva-mensen nam dit snel weg. Bijna overal stond een warme maaltijd op ons te wachten, wat betekende dat we 2 á 3 keer per dag rijst, kip en aardappels of bonen aten. Weigeren is onbeleefd, dus dat doe je niet. Laten we het erop houden dat ik niet afgevallen ben ;-)
Ik heb heel wat verschillende keukens/huisjes van binnen gezien in die week. Variërend van relatief rijk tot wat je als gemiddelde Nederlander arm noemt. We zijn van plaats naar plaats gescheurd. Nueva Cajamarca, Moyobamba, Aguas Verdes. En niet te vergeten de chakra's en campo's net buiten Rioja: de Peruaanse landbouw. Rijstvelden, bananenbomen, koffieplantages enzovoort. Ik heb kennis gemaakt met verschillende nieuwe vruchten. Eén daarvan is de huava. Een soort megaboon die aan een boom groeit. Als je een openbreekt zitten er allemaal vruchten die vooral bestaan uit pit. Het smaakt een beetje zoetig. Peruanen zijn er dol op. Zelf ben ik al een tijdje groot fan van de maracuja (soort passievrucht). Hier kun je heerlijke sap van maken (wat Carolina vaak doet) en onwijs lekkere taart of ijs mee fabriceren. Regelmatig drink ik een jugo van een bekende of iets minder bekende vrucht. Heerlijk! En goed voor het vitaminegehalte, naast de grote hoeveelheid zetmeel door alle warme maaltijden hier.
Terug naar de belevenissen in en rondom Rioja. Ik zal proberen kort per dag te beschrijven wat ik beleefd heb. De eerste zondag zijn we naar de kerk geweest in Moyobamba en Rioja. Naast de dienst stond het vooral ook in het teken van ontmoeting. Uiteraard in combinatie met eten. Opvallend is dat de mensen in de selva een stuk toegankelijker zijn. Dat maakt het contact maken een stuk makkelijker.
Maandag zijn we naar twee vriendjes van Daniël en Anne-Lize geweest en zijn we lekker gaan eten in een mooi restaurant. De omgeving is daar geweldig. Zo prachtig! Overal waar je kijkt is het groen! (zie foto's) Een hele verademing na de stoffige, woestijnachtige omgeving van Chiclayo.
Dinsdag ben ik met Carolina naar de markt geweest. Alle vrouwtjes waren zo blij om haar weer te zien. Het was alsof de tijd stilgestaan heeft. Of zoals Marieneke het zei: ‘Eigenlijk is er niets veranderd, alleen ben ik iets ouder geworden'. Overal kregen we wat toegestopt. Sla, mango's en andere vruchten. De geuren op de markt kwamen vaag bekend voor, door m'n eerdere bezoek van 4 jaar geleden. De geur van markt, vruchten, vlees (wat daar zonder koeling gewoon hangt), versgeslachte kippen (waar je of je wil of niet gewoon getuige van bent) en werkende mensen. Jammer dat ik de geuren niet kan verspreiden via internet!
Donderdag zijn we een dagje naar het campamento in Aguas Vedes geweest. Een kampweek van de Presbyteriaanse kerken uit het noorden van Peru. Jonatin en Daniël verbleven hier al vanaf maandag. Aguas Verdes is een dorpje net buiten de bergen. Het regent er vaak, maar deze dag was het er droog. 's Avonds werd de musical van de Ark van Noach opgevoerd door de jeugd van Chiclayo. Ze hebben dit al vaker gedaan, op straat, als evangelisatiemiddel. Bijzonder was dat het ontzettend hard begon te regenen toen iedereen in het kerkje was. Het was alsof we echt in de ark zaten!
Tja regen. De dagen daarop heeft het veel en hard geregend. En dat resulteerde uiteindelijk op zeer slechte wegen in de bergen. Het eerste idee was om zondagavond met de auto terug te gaan naar Chiclayo. Dat kon uiteindelijk niet doorgaan, omdat er geen doorgang meer was in de bergen. Uiteindelijk zijn we maandag naar Tarapoto gereden, zo'n 2 uur van Rioja. Om daar vervolgens de volgende dag het vliegtuig te nemen naar Lima. Zo kwam het dat ik Tarapoto ook nog even heb gezien en woensdag een dagje in Lima heb doorgebracht. Familie Vaders was sowieso al van plan naar Lima te reizen i.v.m. het verlengen van de visa. Zelf ben ik woensdagavond doorgevlogen naar Chiclayo. Donderdag snel wat wasjes gedraaid. De was droogt hier letterlijk waar je bij staat en dat was handig, aangezien ik 's middags opgehaald werd door Cheila (een Peruaanse vriendin) om nog een paar daagjes met haar te reizen. Na 3 uur bussen kwamen we aan in Piura, ten noorden van Chiclayo. Het was hier nog warmer dan Chiclayo, zo'n 35 graden denk ik. Piura is een stad die je kunt vergelijken met Chiclayo. Stoffig, chaotisch verkeer, levendig en weinig toerisme. Vanuit Chiclayo hebben we Catacous bezocht, een dorpje met veel artesania (typisch Peruaanse producten, vaak handgemaakt). Daarna zijn we doorgereisd naar Paita en uiteindelijk beland in Yacila. Een klein visserdorpje aan een mooie baai (zie wederom foto's). Heerlijk om tot rust te komen. We hadden bedacht hier een hotelletje te boeken, maar die bleken er niet te zijn :-) Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij een vrouw die wat kamers verhuurde op het dak van haar huis. We hebben heerlijk over het strand gewandeld en gekeken naar de vissers. Die op hun beurt weer naar ons keken. Aan die starende blikken (inclusief omdraaien en blijven staren, ook al kijk je terug) ben ik na bijna 7 maanden Peru nog niet gewend. Volgens Cheila komt het omdat je als blonde blanke nou eenmaal anders bent. Tja. Op straat word ik weleens door een wildvreemde aangesproken dat ze m'n ogen zo mooi vinden. Dit went ook niet, maar complimentjes zijn natuurlijk altijd leuk. Al weet ik inmiddels dat het ook voortkomt uit minderwaardigheidsgevoel. Men vindt blank beter dan getint. En ik maar m'n best doen om lekker bruin te worden. Wat een rare wereld.
Terug naar Yacila. Uiteraard hebben we hier lekker vis gegeten. Verser kan niet en dat was te proeven; heerlijk! Zaterdag zijn we weer teruggereisd. Dat reizen ging ook lekker op z'n Peruaans. Met zo veel mogelijk mensen in een busje! De deur is tijdens het rijden gewoon open en er hangt een mannetje uit die al roepend de mensen op straat vertelt waar we heen gaan en dat er nog plek is ('Plek?'dacht ik vaak. 'Waar dan?'. Maar Peruanen hebben weinig ruimte nodig en reizen ook, net als Cheila en ik, graag voor een paar sol (3,5 sol is een euro) naar een nabijgelegen stad. Ik had het eigenlijk moeten filmen. Maar goed, al met al heb ik aardig wat uurtjes op deze manier doorgebracht. Maar ik heb nog iets Peruaans geleerd: slapen tijdens het reizen. En dat is dan weer heerlijk :-)
Zaterdagavond kwam ik moe en plakkerig van de warmte, maar voldaan weer thuis. Wat een ervaringen in 2 weken. Ik besef dat het bovenstaande verslag maar een zeer korte versie is van het hele avontuur. Het was in ieder geval een heerlijke break.
Zondag en maandag heb ik lekker ff uitgerust, geskypt, schoongemaakt en voorbereid op de komende werkweek. Maandagavond kwam familie Vaders weer veilig terug uit Chiclayo. Inmiddels is het alweer woensdag en zijn de kids weer volop aan de studie. Weer even wennen, maar het gaat goed. Het ritme is snel weer gevonden, al kost het door de warmte allemaal wel wat meer moeite.

Als ik alle koude verhalen uit Nederland lees kan ik me bijna niet indenken hoe dat voelt. Ik neem iedere avond ff een koude douche om af te koelen! Wat een tegenstelling hé. En waar bij jullie alle insecten vast doodgevoren zijn, zitten wij hier temidden van de sprinkhanen en kakkerlakken. Iedere avond sla ik er wel een paar dood. Maar inmiddels draai ik daar m'n hand (of beter gezegd m'n slipper :-)) niet meer voor om.

Zo, genoeg Peruaanse avonturen voor vandaag.
Via deze weg willen ik jullie nogmaals bedanken voor de manieren waarop jullie meeleven. E-mail, kaarten, Facebook, berichtjes op m'n site, Skype: wat is internet toch een fijn middel!

Voor nu een lieve groet uit Chiclayo en tot horens!
Marieke