Veilig thuis!

Vanavond 19 uur Nederlandse tijd ben ik na 30 uur reizen weer veilig in Nederland geland. Daar werd ik opgewacht door mijn Oranjegekleurde familie en vrieden met een groot spandoek 'Ze is er weer, onze lieve Beer'. Daarna met z'n allen in de touringcar naar Veenendaal om nog een klein tuinfeestje te houden. Wat een ontvangst... het is allemaal als een waas aan me voorbij gegaan, maar wat een heerlijke avond. Alle eer aan God dat het zo goed is gegaan. En wat ben ik een gezegend mens met zulke lieve familie en vrienden.

Nu lekker douchen en slapen.

Tot snel!

Het zit er bijna op...

Zo, dit was het dan (bijna)... De afgelopen maand is in sneltreinvaart gegaan. Niet dat ik zo druk was of stress had (ik weet bijna niet meer wat die twee woorden betekenen ;-) ). Maar gewoon omdat er van alles gebeurd is. Voor het laatste ‘dit' en voor het laatst ‘dat'.

Op dit moment ben ik in Lima. Vanmorgen ben ik samen met familie Vaders in alle vroegte naar het vliegveld gereden. Daar stond Maxwel op me te wachten. Erg leuk dat ie nog even speciaal afscheid kwam nemen. Afscheid nemen is niet echt m'n sterkte punt. Achterlaten wat geweest is en dan richting het onbekende... Maar ik mag terugkijken op een geweldig jaar en vooruitkijken om het weerzien met familie en vrienden. In dit blog wil ik proberen jullie mee te nemen in mijn laatste weken in Peru. (zie ook de toegevoegde foto's).

Voor de laatste keer ‘dit'en de laatste keer ‘dat
Zondag 13 mei was mijn laatste kerkdienst in Shalom. De zondag daarop was namelijk de afscheidsdienst van familie Vaders, op een andere locatie. Erg raar om een plek achter te laten waar ik zoveel heb gezien, geleerd en meegemaakt. Het voelt zo vertrouwd, zo gewoon. En je wéet dat je er misschien wel nooit meer zult komen. Dat besefte ik in ieder geval nog niet die dag. Wel fijn, scheelt weer een paar tranen ;-) En een echt afscheid was het óok nog niet, want alle lieve mensen van de kerk hoopte ik die zondag daarop nog te zien.
Ik heb een afscheidpraatje gehouden in m'n beste Spaans en een cadeau gegeven aan de kerk.
Het was deze dag ook Moederdag en dat vieren de Peruanen heel uitgebreid. Naast de gewone kerkdienst waren er allerlei participaciónes: liedjes, toneelstukjes, praatjes enzovoort. Dan zit je zomaar 3 uur in de kerk. Ach, ik vond het heerlijk.

In dat weekend heb ik Jonatin en Daniël nog één keer meegenomen naar de Starbucks. Absoluut niet Peruaans, maar we hebben er de gewoonte van gemaakt om minimaal één keer in de maand een vrijdagavondje op stap te gaan met z'n drieën. En dan zitten we daar lekker te toepen (kaartspelletje) en een bakkie koffie te drinken. Heerlijk op z'n tijd.
Tegelijk voelt het ook raar. Zo'n Amerikaans keten is voor de meeste Peruanen onbetaalbaar, zeker voor de mensen uit de wijk bij de kerk. Het maakt je enorm bewust van je eigen financiële situatie en die van hen. Gelukkig kun je met geld niet alleen maar lekkere koffie kopen, maar ook mensen helpen!

Zondag 20 mei (afgelopen weekend) was m'n allerlaatste zondag in Peru. Voor familie Vaders een hele bijzondere dag, omdat ze een afscheidsdienst hadden georganiseerd voor al hun vrienden, kennissen en mensen van Shalom (kerk in Chiclayo). Zo'n 70 mensen waren tijdens deze speciale dienst aanwezig. Het was de bedoeling dat het om 10.30 uur zou starten, maar dat werd een uurtje later (heel gewoon hier). Met al het zingen, de preek, de speeches, de stukjes en de filmpjes was het uiteindelijk 15.00 uur voor we aan tafel gingen voor een typisch gerecht van Chiclayo: arroz con pato (rijst met eend). Best lekker :-) Daarna volgde een hele fotosessie, want iedereen wilde op de foto met familie Vaders en daarna ook met mij. Ik had na al die foto's kramp in m'n kaken, maar het was wel erg leuk! Mooie herinneringen... Daarna was het voor mij echt tijd om afscheid te nemen. (Familie Vaders zal de meeste mensen komende zondag nog zien in hun laatste dienst.) 't Was erg onrealistisch om na zo'n lange tijd afscheid te nemen. De vraag wanneer ik weer terugkom werd vele malen gesteld en veel mensen hebben hun huis aangeboden om in te verblijven voor als ik nog eens kom. Wat een gastvrijheid... daar word je stil van!

Zomervakantie
Het schooljaar is afgelopen donderdag afgerond. Jonatin, Daniël, Marieneke en Anne Lize hebben hun pakket met succes afgerond. Voor Anne Lize nog niet helemaal, want ze moet nog een paar hoofdstukken taal, maar dat gebeurt in de zomervakantie. Op zich al een hele prestatie, want ze heeft afgelopen jaar zowel groep 5 en groep 6 taal gedaan. Allemaal hebben ze trouwens hard gewerkt. Thuis studeren heeft zo z'n voordelen, maar het betekent ook vooral veel alleen werken. In september hopen ze allemaal naar een echte school te gaan, met een echte klas. Daar zien ze alle vier wel naar uit. Jonatin mag starten in VWO 4, Daniël in HAVO 2, Marieneke in VMBT 1 en Anne Lize in groep 7. Een flinke overgang. Het is fijn om zo af te kunnen ronden. De rapporten van de jongens moeten we nog even afwachten, maar die van de meiden zijn prachtig! Fijn gevoel. Het is goed gegaan.
Voor mezelf heeft het, naast de ervaringen voor het leven, ook nog eens meer inhoudelijke ervaring als leerkracht opgeleverd. Wat mij betreft ben je nooit uitgeleerd in het onderwijs, toch heb ik echt wel een prachtervaring opgedaan afgelopen jaar!

Stiekem vind ik het nog niet echt leuk dat ‘mijn leerlingen' klaar zijn. Afscheid nemen van een klas vond ik altijd al lastig, maar dit was wel een heel bijzonder klasje.

Dat geldt eigenlijk voor m'n hele Peru periode. Wat een bijzondere tijd! Aan de ene kant lijken de maanden voorbij gevlogen, maar aan de andere kant heb ik echt veel beleefd en lijkt het daarmee ook gewoon heel lang. Eigenlijk heb ik er geen woorden voor. Als iemand straks vraagt ‘Hoe was het in Peru', wat moet ik dan antwoorden? Het was mooi, leerzaam, geweldig, leuk, prachtig, boeiend, verassend? Soms was het ook niet leuk en vond ik het moeilijk om zo ver van familie en vrienden te zijn. Laat ik het erop houden dat het een hele bijzondere ervaring is geweest die ik nooit had willen missen en waar ik God enorm dankbaar voor ben.

Het zal wel weer wennen worden in Nederland en ik zal Peru absoluut missen... Ik heb in ieder geval genoeg stof tot nadenken de komende tijd in m'n hangmat ;-)

Via deze weg wil ik iedereen onwijs hartelijk bedanken voor het meeleven op welke manier dan ook. Bedankt ook voor jullie gebed. God is dé stabiele factor, ook nu er weer zoveel gaat veranderen. Dat is Hij gelukkig niet alleen voor mij, maar ook voor jullie.
Ik hoop jullie heel snel te zien @ Schiphol, kerk, Bruinhorst of waar dan ook.

Que Dios te bendiga!

Cuidate,
Maria (vanaf morgen ben ik weer gewoon Marieke...)

¡ Buenos dias a todos !

En dan is het ineens alweer half april... Tijd voor een update, want ik zie dat m'n laatste blog alweer ruim een maand geleden gepost is.

Pasen
Feestdagen meemaken in een andere cultuur blijft erg bijzonder. Hóe een feestdag wordt ingevuld is erg cultuurafhankelijk, maar de inhoud is overal hetzelfde. Mooi om dat mee te mogen maken.
De dienst op Paasmorgen was erg bijzonder. Ik geniet altijd erg van het zingen in de kerk. Het is gaaf om te merken dat ik inmiddels ook in het Spaans God kan aanbidden. (Ik ben trouwens sinds een tijd PowerPointmiep, dus ik zorg dat tijdens het zingen de juiste dia in beeld is. Iedereen z'n ding zullen we maar zeggen ?).
Deze dienst werd het Avondmaal gevierd. Ook werd Juan Carlos, een jongen die sinds een tijdje in de kerk komt en tot geloof is gekomen, gedoopt. Daarnaast waren er een aantal ‘participaciones' (ik weet het Nederlandse woord hier niet voor... iets van deelnames of optredens?). Een aantal jonge tieners uit de kerk hebben de afgelopen tijd muziekles gehad van pastor Maxwel en gaven een optreden. Erg tof: de toekomst van de kerk!
Na de dienst hebben we gezamenlijk gegeten. Dat doen we vaker. Iedereen neemt dan iets mee en zo ontstaat er een lopend buffet. Mmm, allemaal Peruaanse lekkernijen en pilaf van Carolina ;-)

Verjaardag
Woensdag 11 april vierde Arjan zijn 38e verjaardag. Een verjaardag in Peru zit er toch wel even wat anders uit als de gemiddelde koffie-gebakje-en-borrel-verjaardag in Nederland. Bij welke activiteit dan ook is eten een heel belangrijk onderdeel in Peru. Vandaar dat een aantal gemeenteleden het idee hadden geopperd om ter ere van Arjans verjaardag een maaltijd voor de hele kerk te organiseren. 's Middags kwamen we eerst bij elkaar voor de vrouwenbijeenkomst. We zijn aan het breien geslagen. Jaja, een lekkere warme sjaal voor als het 'koud' wordt. Ach, we zijn van de straat ;-) Ik zal jullie verdere breiverhalen besparen, maar het is leuk!
Na de vrouwenclub zijn we van breien overgegaan om aardappels schillen en andere voorbereidingen voor de maaltijd. De planning was om rond 16.00 uur te beginnen, dat werd uiteindelijk tegen zessen. Ach, ik kijk er niet meer van op. Het was heel gezellig om lekker te kletsen met de vrouwen en ondertussen een maaltijd voor de hele kerk voor te bereiden. Je zou het eigenlijk moeten zien. Niemand heeft haast of stress, regelmatig wordt er ontdekt dat er iets ontbreekt en dat wordt dan nog ff gekocht, wat kan resulteren in meerdere mensen die allemaal apart een klein boodschapje gaan doen. Ik denk dan ‘dat kan efficiënter', maar goed dat is erg Nederlands gedacht. Ik heb me in ieder geval bekommerd om het frietjes bakken (zie foto) en genoten van de gezelligheid en het bezig zijn. Na een tijd frituren voelde ik mezelf ook een vet frietje, maar na een plens water was ik helemaal klaar voor het feest. Arjan en kids arriveerden rond een uur of 8 en daarna begon het feest. Iedereen in een grote kring en... dan volgen er eerst een aantal toespraken. Heel gewoon hier. Je wordt toegesproken en er worden allemaal mooie dingen toegewenst. Mooi is dat. We hebben nog wat gezongen en dan denk je dat het eten wel geserveerd gaat worden. Nee... toen gingen we spelletjes doen met de hele gemeente. Hilarisch :-)! Gewoon simpele kringspelletjes, maar iedereen deed mee en wat hadden we een lol. Tegen half 10 was iedereen uitgeput en werd het eten geserveerd: lomo saltado! Eén van mijn favoriete maaltijden hier. Lekker, gekruid rundvlees, tomaat, rijst en friet (zie foto). Heerlijk! Toen iedereen z'n kommetje afgewassen had was het tijd voor de piñata! Dit keer een gitaar (maar ze zijn er in vele vormen) vol met speeldingen en snoepjes voor de kinderen. Altijd een leuk moment. Daarna ff uitbuiken op de stoel dacht ik. Niet dus; tijd voor taart! Dus om half 11 ging er nog een stuk taart in. Nee zeggen kan eigenlijk niet hier, dus ja... Nadat alles weer opgeruimd was gingen we na de lange, maar o zo gezellige avond weer naar huis. Tot zover een verjaardag op z'n Peruaans!

Artesenia
Samen met Cheila en Carolina ben ik afgelopen zaterdag lekker een dagje artesenia gaan shoppen in Monsefu, een kwartiertje bij Chiclayo vandaan. Artesenia zijn allemaal typisch Peruaanse (meest handgemaakte) producten, zoals houtwerk, vazen, (wand)kleden, sieraden (van zaden). Ik heb een (tweepersoons)hangmat gescoord ;-) En nog allerlei andere dingetjes. Zie foto's voor een kleine sfeerimpressie. Daarna hebben we lekker wat gegeten bij een strandtentje even verderop. Kortom een heerlijk dagje. Het voelde bijna als vakantie.

School
Het grootste deel van het schooljaar zit er alweer op hier. Er is keihard gewerkt en Daniël en Jonatin zijn in de afrondende fase beland, wat betekent dat ze met veel vakken al klaar zijn en verder met andere dingen hun tijd vullen. Zo krijgen ze nu verkeersles en hebben ze een presentatie gemaakt en gepresenteerd over hun nieuwe school. De meiden hebben nog iets meer werk te doen, maar ook dat gaat goed. Het is dus nog even doorzetten, maar het einde is in zicht. De meiden zijn nog steeds druk met hun aftelkalender op de muur. Zie foto.

En verder...
De warmte houdt dit jaar lang aan. Vandaag hebben we voor het eerst zonder ventilator gegeten, dat was wel een mijlpaaltje na al die maanden. Maar goed, koud is het hier zeker niet. Overdag gaat het nog steeds richting de 30 graden. Ik geniet er nog erg van en overweeg om maar hier te blijven als het in Nederland niet warmer wordt ;-)
Nederland, tja met nog een maand voor me, gaan m'n gedachten steeds meer naar D.V. 22 mei. Het is raar, leuk, jammer, fijn en lastig tegelijk. Maar goed, nu wil ik vooral nog genieten van iedere dag. Dat lijkt me sowieso wel een mooie insteek, niet alleen voor nu ;-)
Ik ben nu samen met Bettina aan het oriënteren op een huisje in Veenendaal (tips zijn meer dan welkom). Verder zijn er veel gedachten over Peru, Nederland, hoe het was en over de toekomst. Wat is het geweldig om te weten dat er één aspect hetzelfde blijft: God! Hij is hier bij mij, Hij is bij jullie en Hij zal met ons zijn.

Nou dat lijken me wel mooie woorden om mee af te sluiten.

Hieronder nog een aantal gebedspunten:
- Dank voor de gezondheidssituatie rondom mijn vader. De operatie is goed gegaan en het herstel gaat voorspoedig. We zijn hier heel dankbaar voor!
- Dank dat het goed met me gaat en bid dat ik een goede, laatste maand mag hebben hier in Peru.
- Bid om wijsheid over de weg die voor me ligt. Omschakelen, een huisje, werk, enzovoort. Bid om Gods leiding.
- Bid voor familie Vaders en de moeilijke tijd die ze tegemoet gaan in het afscheid nemen en tegelijk ook voorbereiden op Nederland. Bid om rust, zodat ze ook nog mogen genieten van de tijd hier.

¡ Ciao y cuidate !

Marieke

Blog maart

We zijn alweer halverwege maart. In Nederland wordt het langzaam lente begreep ik. Hier is het nog steeds volop zomer. Februari was echt de warmste tijd van het jaar, met temperaturen richting de 35 graden. Dat is dus zweten zonder dat je je beweegt ;-) Maar goed, rustig aan, veel water drinken en af en toe een koude douche, doen wonderen. Inmiddels is het iets frisser, maar met 30 graden gewoon nog steeds warm. Hoewel ik de sneeuw- en ijsverhalen/foto's uit Nederland erg leuk vond, vind ik het echt heerlijk om een jaartje te overwinteren met iedere dag zon!

Nattigheid!
Het is regentijd geweest. Hier in het woestijnachtige Chiclayo regent het eigenlijk bijna nooit. Heel af en toe 's nachts. De tweede week van februari was het echter flink raak. Het had een aantal nachten achter elkaar geregend. Daar is de riolering in Chiclayo niet op berekend. Het fenomeen straatput kennen ze hier niet, dus al het water blijft staan. Of het loopt je garage in, zoals bij ons. Ook het schoollokaal en de patio hebben een paar morgens blank gestaan. Ik heb dus een paar dagen écht thuisonderwijs gegeven, aan de keukentafel :-) De hoofdstraat dichtbij ons huis was een kleine rivier geworden. Zie foto's!
Voor ons was het hooguit een beetje lastig, maar voor veel mensen die in armere delen van de stad woonden was het echt een drama. De wijk waar de kerk ligt is niet geasfalteerd en de wegen waren al snel veranderd in een modderbad (lees: onbegaanbaar!). De stroom was een paar dagen uitgevallen en het stonk enorm door het stilstaande water en de warmte.
Ook in de rest van Peru was februari een natte maand, met veel overstromingen en modderlawines. Inmiddels lijkt het weer wat rustiger te zijn. Chiclayo is nu, een maand later, in ieder geval weer net zo droog en stoffig als altijd.
Onderwijs
Na onze vakantie eind januari, zijn we met frisse energie weer aan de slag gegaan. Inmiddels zijn we alweer 5 weken verder. De jongens gaan hard. Diverse vakken zijn al afgerond en zoals het er nu uitziet zijn ze eind april klaar met hun pakket. Met de meiden ga ik nog wat langer door, tot ongeveer half mei. Het gaat gelukkig goed. De afgelopen tijd hebben ze allebei een werkstuk gemaakt. Anne Lize over Nederland, want daar wist ze nog maar weinig van. En Marieneke over Israel. Best moeilijk, maar het is goed gelukt. Komende tijd gaan ze zich voorbereiden op een spreekbeurt.
Op de schoolmuur ontstaat inmiddels een soort aftelkalender. De meiden hebben het helemaal zelf ontworpen en zijn druk bezig met schilderen. We gaan nog lekker 2 maanden door en dan hebben we zomervakantie!

Maxwel, Aracely en... Lucas!
Inmiddels heb ik kennisgemaakt met het ziekenhuis in Chiclayo. Gelukkig niet voor mezelf. Samen met Carolina heb ik Aracely (vrouw van pastor Maxwel) een aantal keer opgezocht. Vier weken geleden is ze opgenomen i.v.m. haar zwangerschap. Aan de gezondheidszorg merk je dat Peru echt wel een arm land is. Op zaal was het benauwd en warm, de hygiëne matig, de verzorging onvriendelijk/ onduidelijk en als je medicijnen nodig hebt moet je die eerst zelf kopen bij een apotheek in de buurt. Totaal anders dan Nederland dus. Je wordt weer even stilgezet bij het feit dat je het in Nederland echt enorm goed hebt.
Toch was Aracely in dit ziekenhuis beter af dan thuis. Zondag 11 maart, is na 8 maanden zwangerschap, Lucas Mattias Briones Solano geboren! Een wonder dat alles goed is! Dinsdag zijn we op bezoek geweest. De wereld is een lief klein Peruaantje rijker!
Peruaans bejaardentehuis
Vanmorgen ben ik met Carolina en een vijf andere hermanas van de kerk, naar het bejaardentehuis geweest. Het ligt middenin Chiclayo, in de handelsbuurt. Werkelijk alles wordt hier op straat verkocht; schroefjes, tweedehands afstandbedieningen, drinken, versgebakken vlees op een stokje, kleding,cavia's in een netje, tuinslangen en ga zo nog maar een tijdje verder. Overal zitten van die Peruaanse mannetje te niksen bij hun koopwaar. Helaas kon ik geen foto's nemen, want het is niet echt een veilige buurt.
De katholieken hebben een groot gebouw waar ze bejaarden opvangen. Het wordt gerund door een aantal nonnen. Met het groepje vrouwen zijn we er twee uurtjes geweest om met de mensen te praten en ze wat drinken en een koekje te geven. Deze bejaarden hebben een dak boven hun hoofd en een bed om in te slapen, maar velen zijn verlaten door familie en krijgen nooit bezoek. De verzorging is druk en mensen zitten vooral in hun stoel.
Ik raakte aan de praat met een mannetje. Hij was nooit getrouwd geweest, want hij had altijd hard gewerkt vertelde hij. Hij heeft wel familie, maar die wonen allemaal uren lopen van de stad. Prachtig, maar eigenlijk ook hartversheurend hoe hij me daarna 10 minuten probeerde te overtuigen dat ik maar hard op zoek moest gaan naar een compañero,(metgezel), ‘want voor je het weet ben je oud en heb je niemand'. Hij probeerden de Peruaanse jongens nog aan te prijzen en vertelde me hoe prachtig Peru was. Leuk gesprek :-)
Zie foto's voor een korte impressie van het bejaardentehuis.
Nederland
Langzaam gaan mijn gedachten wat vaker naar Nederland. Twee maanden is kort en daarmee mijn terugkeer naar Nederland dichtbij. Het is dubbel. Ik geniet nog steeds van het relaxte, zonnige bestaan en het werken en leven in een andere cultuur. Familie en vrienden laten regelmatig merken dat ze uitkijken naar 22 mei. En stiekem heb ik ook wel m'n momenten waarop ik Nederland mis.
Ik wil nu vooral nog genieten van ‘hier' en langzaam oriënteren op de toekomst. Ik weet dat God me leidt en dat geeft rust. Alles ligt weer open, dus ook Nederland wordt weer een heel avontuur! Wat een avontuurlijk leven heb ik toch ;-)
Gebedspunten
Vanuit diverse hoeken kreeg ik het verzoek om wat gebedspunten op m'n site te zetten. Ik heb de tijd dat ik in Peru zit een aantal vaste bidders om me heen, maar extra gebed is fijn!
Een aantal concrete punten zijn:
- Bid voor familie Vaders. Voor hen is dit een hele intensieve periode. Na 6,5 jaar Peru moeten ze langzaam afscheid gaan nemen. Ook de voorbereidingen op de terugkomst naar Nederland worden
steeds concreter, maar er is ook nog veel onduidelijk. Bid om leiding en nabijheid van God.
- Mijn gedachten gaan onder andere meer naar Nederland door de gezondheidssituatie rond m'n vader. Donderdag wordt hij geopereerd aan zijn hart; hij krijgt twee omleidingen. Willen jullie bidden dat het goed gaat en hij goed mag herstellen? Het is best spannend. Dank ook voor de rust die er is. Het is in Gods hand.
- Dank God voor de heerlijke tijd die ik hier heb. Het leven is inmiddels heel gewoon hier, maar regelmatig besef ik weer dat het bijzonder is om dit te mogen en kunnen doen. Bid om wijsheid en liefde om goed af te kunnen ronden wat betreft het schoolwerk. Wil je ook bidden om Gods leiding voor de toekomst?
Zo genoeg gekletst denk ik.
¡Saludos!
Marieke

Eindelijke een update!

Na een lange pauze hier op m'n blog, bij deze weer een teken van leven.
Zo ‘gewoon' als de eerste 3 weken van 2012 waren, zo anders waren de afgelopen 2 weken!
Op dit moment lijkt het onmogelijk om er een blog over te schrijven, want hoe moet je ervaringen, gesprekken, kleuren, geuren en plaatsen samenvatten in woorden... Maar goed, ik zal m'n best doen en wat foto's toevoegen, om het plaatje wat completer te maken.

Zaterdag 21 januari begon het avontuur. Met z'n zevenen (familie Vaders en ik) in de Toyota, op weg naar Rioja. Voor familie Vaders een reis naar hun oude thuis (ze hebben hier 3,5 jaar gewoond). Voor mij een stap terug in het verleden, want hier ben ik in 2008 met de werkgroep uit Veenendaal geweest.
De reis duurde ruim 12 uur. Onderweg van alles gezien en vooral genoten van de ‘levende schilderijen' die steeds veranderden. Van de costa (kust), door de sierra (bergen), naar de selva (randje tropisch regenwoud) inclusief alle wisselingen van temperatuur en vochtigheidsgraad. Aan het begin van de avond kwamen we moe, maar voldaan aan in Rioja.
De week die volgde stond voor familie Vaders in het teken van het bezoeken van vrienden en afscheidsdiensten in verschilllende kerken. Voor mij een kans om écht de Peruaanse selva-cultuur van binnenuit te leren kennen. Het voelde eerst een beetje gek, om zomaar als vreemde mee te komen met de familie, maar het warme onthaal en de vriendelijkheid van de selva-mensen nam dit snel weg. Bijna overal stond een warme maaltijd op ons te wachten, wat betekende dat we 2 á 3 keer per dag rijst, kip en aardappels of bonen aten. Weigeren is onbeleefd, dus dat doe je niet. Laten we het erop houden dat ik niet afgevallen ben ;-)
Ik heb heel wat verschillende keukens/huisjes van binnen gezien in die week. Variërend van relatief rijk tot wat je als gemiddelde Nederlander arm noemt. We zijn van plaats naar plaats gescheurd. Nueva Cajamarca, Moyobamba, Aguas Verdes. En niet te vergeten de chakra's en campo's net buiten Rioja: de Peruaanse landbouw. Rijstvelden, bananenbomen, koffieplantages enzovoort. Ik heb kennis gemaakt met verschillende nieuwe vruchten. Eén daarvan is de huava. Een soort megaboon die aan een boom groeit. Als je een openbreekt zitten er allemaal vruchten die vooral bestaan uit pit. Het smaakt een beetje zoetig. Peruanen zijn er dol op. Zelf ben ik al een tijdje groot fan van de maracuja (soort passievrucht). Hier kun je heerlijke sap van maken (wat Carolina vaak doet) en onwijs lekkere taart of ijs mee fabriceren. Regelmatig drink ik een jugo van een bekende of iets minder bekende vrucht. Heerlijk! En goed voor het vitaminegehalte, naast de grote hoeveelheid zetmeel door alle warme maaltijden hier.
Terug naar de belevenissen in en rondom Rioja. Ik zal proberen kort per dag te beschrijven wat ik beleefd heb. De eerste zondag zijn we naar de kerk geweest in Moyobamba en Rioja. Naast de dienst stond het vooral ook in het teken van ontmoeting. Uiteraard in combinatie met eten. Opvallend is dat de mensen in de selva een stuk toegankelijker zijn. Dat maakt het contact maken een stuk makkelijker.
Maandag zijn we naar twee vriendjes van Daniël en Anne-Lize geweest en zijn we lekker gaan eten in een mooi restaurant. De omgeving is daar geweldig. Zo prachtig! Overal waar je kijkt is het groen! (zie foto's) Een hele verademing na de stoffige, woestijnachtige omgeving van Chiclayo.
Dinsdag ben ik met Carolina naar de markt geweest. Alle vrouwtjes waren zo blij om haar weer te zien. Het was alsof de tijd stilgestaan heeft. Of zoals Marieneke het zei: ‘Eigenlijk is er niets veranderd, alleen ben ik iets ouder geworden'. Overal kregen we wat toegestopt. Sla, mango's en andere vruchten. De geuren op de markt kwamen vaag bekend voor, door m'n eerdere bezoek van 4 jaar geleden. De geur van markt, vruchten, vlees (wat daar zonder koeling gewoon hangt), versgeslachte kippen (waar je of je wil of niet gewoon getuige van bent) en werkende mensen. Jammer dat ik de geuren niet kan verspreiden via internet!
Donderdag zijn we een dagje naar het campamento in Aguas Vedes geweest. Een kampweek van de Presbyteriaanse kerken uit het noorden van Peru. Jonatin en Daniël verbleven hier al vanaf maandag. Aguas Verdes is een dorpje net buiten de bergen. Het regent er vaak, maar deze dag was het er droog. 's Avonds werd de musical van de Ark van Noach opgevoerd door de jeugd van Chiclayo. Ze hebben dit al vaker gedaan, op straat, als evangelisatiemiddel. Bijzonder was dat het ontzettend hard begon te regenen toen iedereen in het kerkje was. Het was alsof we echt in de ark zaten!
Tja regen. De dagen daarop heeft het veel en hard geregend. En dat resulteerde uiteindelijk op zeer slechte wegen in de bergen. Het eerste idee was om zondagavond met de auto terug te gaan naar Chiclayo. Dat kon uiteindelijk niet doorgaan, omdat er geen doorgang meer was in de bergen. Uiteindelijk zijn we maandag naar Tarapoto gereden, zo'n 2 uur van Rioja. Om daar vervolgens de volgende dag het vliegtuig te nemen naar Lima. Zo kwam het dat ik Tarapoto ook nog even heb gezien en woensdag een dagje in Lima heb doorgebracht. Familie Vaders was sowieso al van plan naar Lima te reizen i.v.m. het verlengen van de visa. Zelf ben ik woensdagavond doorgevlogen naar Chiclayo. Donderdag snel wat wasjes gedraaid. De was droogt hier letterlijk waar je bij staat en dat was handig, aangezien ik 's middags opgehaald werd door Cheila (een Peruaanse vriendin) om nog een paar daagjes met haar te reizen. Na 3 uur bussen kwamen we aan in Piura, ten noorden van Chiclayo. Het was hier nog warmer dan Chiclayo, zo'n 35 graden denk ik. Piura is een stad die je kunt vergelijken met Chiclayo. Stoffig, chaotisch verkeer, levendig en weinig toerisme. Vanuit Chiclayo hebben we Catacous bezocht, een dorpje met veel artesania (typisch Peruaanse producten, vaak handgemaakt). Daarna zijn we doorgereisd naar Paita en uiteindelijk beland in Yacila. Een klein visserdorpje aan een mooie baai (zie wederom foto's). Heerlijk om tot rust te komen. We hadden bedacht hier een hotelletje te boeken, maar die bleken er niet te zijn :-) Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij een vrouw die wat kamers verhuurde op het dak van haar huis. We hebben heerlijk over het strand gewandeld en gekeken naar de vissers. Die op hun beurt weer naar ons keken. Aan die starende blikken (inclusief omdraaien en blijven staren, ook al kijk je terug) ben ik na bijna 7 maanden Peru nog niet gewend. Volgens Cheila komt het omdat je als blonde blanke nou eenmaal anders bent. Tja. Op straat word ik weleens door een wildvreemde aangesproken dat ze m'n ogen zo mooi vinden. Dit went ook niet, maar complimentjes zijn natuurlijk altijd leuk. Al weet ik inmiddels dat het ook voortkomt uit minderwaardigheidsgevoel. Men vindt blank beter dan getint. En ik maar m'n best doen om lekker bruin te worden. Wat een rare wereld.
Terug naar Yacila. Uiteraard hebben we hier lekker vis gegeten. Verser kan niet en dat was te proeven; heerlijk! Zaterdag zijn we weer teruggereisd. Dat reizen ging ook lekker op z'n Peruaans. Met zo veel mogelijk mensen in een busje! De deur is tijdens het rijden gewoon open en er hangt een mannetje uit die al roepend de mensen op straat vertelt waar we heen gaan en dat er nog plek is ('Plek?'dacht ik vaak. 'Waar dan?'. Maar Peruanen hebben weinig ruimte nodig en reizen ook, net als Cheila en ik, graag voor een paar sol (3,5 sol is een euro) naar een nabijgelegen stad. Ik had het eigenlijk moeten filmen. Maar goed, al met al heb ik aardig wat uurtjes op deze manier doorgebracht. Maar ik heb nog iets Peruaans geleerd: slapen tijdens het reizen. En dat is dan weer heerlijk :-)
Zaterdagavond kwam ik moe en plakkerig van de warmte, maar voldaan weer thuis. Wat een ervaringen in 2 weken. Ik besef dat het bovenstaande verslag maar een zeer korte versie is van het hele avontuur. Het was in ieder geval een heerlijke break.
Zondag en maandag heb ik lekker ff uitgerust, geskypt, schoongemaakt en voorbereid op de komende werkweek. Maandagavond kwam familie Vaders weer veilig terug uit Chiclayo. Inmiddels is het alweer woensdag en zijn de kids weer volop aan de studie. Weer even wennen, maar het gaat goed. Het ritme is snel weer gevonden, al kost het door de warmte allemaal wel wat meer moeite.

Als ik alle koude verhalen uit Nederland lees kan ik me bijna niet indenken hoe dat voelt. Ik neem iedere avond ff een koude douche om af te koelen! Wat een tegenstelling hé. En waar bij jullie alle insecten vast doodgevoren zijn, zitten wij hier temidden van de sprinkhanen en kakkerlakken. Iedere avond sla ik er wel een paar dood. Maar inmiddels draai ik daar m'n hand (of beter gezegd m'n slipper :-)) niet meer voor om.

Zo, genoeg Peruaanse avonturen voor vandaag.
Via deze weg willen ik jullie nogmaals bedanken voor de manieren waarop jullie meeleven. E-mail, kaarten, Facebook, berichtjes op m'n site, Skype: wat is internet toch een fijn middel!

Voor nu een lieve groet uit Chiclayo en tot horens!
Marieke

De avonturen rond Kerst

Op het moment dat ik dit blog schrijf is het in Nederland Tweede Kerstdag. Dat kennen ze in Peru niet, dus het is hier vandaag gewoon Kerstvakantie. Het afgelopen weekend mocht ik mijn eerste buitenlandse Kerst beleven en dan ook meteen aan de andere kant van de wereld. Bijzonder!
Het begon zaterdagavond: Kerstavond. Eigenlijk is dat Kerst hier. Samen met familie Vaders, Maxwel (pastor), Aracelly (vrouw van), haar familie en Sara (vrouw uit de kerk), haar zus en zoontje, hebben we genoten van een Kerstbuffet. Belangrijkste gerecht daarbij is pavo (kalkoen). Samen hebben we nog wat Kerstliederen gezongen en een spel gedaan. Tegen de tijd dat ik eigenlijk aardig moe begon te worden werd de chocolademelk opgewarmd en de paneton (soort kerstbrood) aangesneden, want dat moest om klokslag twaalf uur opgediend worden. Diez, nueve, ocho, siete, seis... Zo werd er afgeteld om elkaar vervolgens elkaar ‘Feliz Navidad' te wensen en te ‘proosten' met de inmiddels warme choco en nog een gaatje te zoeken waar het kerstbroodje ingepropt kon worden. Het deed me aan Oud&Nieuw denken, maar dat duurt nog een week. Leuk weetje trouwens: bij iedere begroeting en afscheid hier geef je elkaar een kus op de wang, ook al zie je die persoon voor het eerst. Op zo'n (Kerst)avond als deze kus je dus heel wat af; drie keer per persoon (bij binnenkomst, met Feliz Navidad en met het afscheid). Dat is bij de iedere kerkdienst, vrouwenclub en andere activiteit ook zo. Ik zou niet weten hoeveel kusjes ik al ontvangen en uitgedeeld heb. Genoeg in ieder geval om het inmiddels heel gewoon te vinden.
Genoeg over de Peruaanse gewoontes. Eerste Kerstdag dacht ik bij mijn eerste blik naar buiten even dat ik in Nederland was. Het regende! De laatste weken spettert het hier 's nachts wel eens, dat hoort bij de zomer. Maar het had aardig doorgespetterd deze nacht en het was nog steeds niet droog. De patio stond blank en het water was ook al in de garage gelopen. Nu klinkt het echt alsof het enorm regende, maar dat viel echt mee. Chiclayo is gewoonweg niet berekend op water uit de lucht. Dat bleek wel toen we even later klaar stonden om te gaan en de telefoon ging. Maxwel belde dat er veel mensen niet naar de kerk konden komen i.v.m. de regen. De straten in de wijk waar de kerk staat is namelijk niet bestraat en het was dus één grote modderpoel geworden. Er konden geen auto's meer rijden en met lopen was het een uitdaging om niet uit te glijden. De dienst werd uiteindelijk verzet naar het einde van de middag, hopend dat het zo stoppen met regenen en er zo meer mensen konden komen. Dan maar genieten van een bak koffie en versgebakken brownie. De rest van de dag hebben we lekker gekletst en spelletjes gedaan en rond half vijf zijn we alsnog naar de kerk gegaan. Daar bleek wel dat de modderverhalen niet overdreven waren. We glibberden letterlijk de wijk door! De kerkdienst was mooi en naast het zingen en de preek waren er de nodige toneelstukjes en liederen die opgevoerd werden. Zie foto's. Ook al is Kerst hier in Peru echt wel anders en heb ik de Hollandse Kerstsfeer en mijn familie wel gemist; de boodschap van Kerst is overal hetzelfde! Bijzonder om mee te maken!

Nu hebben we een weekje vakantie. Lekker uitslapen, relaxen, boekje lezen, beetje rommelen en Skypen met vrienden en familie. Oud & Nieuw vieren we met de jongeren van de kerk op het kerkterrein. Daar ligt trouwens inmiddels een mooi grasveld! De afgelopen maand is er hard gewerkt om een sportveldje aan te leggen. Dat was een hele klus, maar het resultaat lijkt mooi te worden. Het is nog niet klaar voor gebruik, maar het uitzicht is er al enorm door opgeknapt. Zie foto's voor het bouwproces en het resultaat tot nu toe.

Vorige week hebben we de verjaardag van Anne Lize (10) gevierd. We zijn, samen met wat vrienden, naar Las Pircas geweest, een complex met een zwembad en wat sportvelden erbij. Omdat we niet allemaal in de auto konden ben ik samen met Maxwel, Aracelly en Jonatin met een combibusje gegaan. Ook weer grappig hoor. Zodra we uit de taxi stapten bij de busopstapplaats werden we bestormt door mannetjes die ons graag in hun combietje wilden hebben. Nadat we er eentje uitgekozen hadden scheurden (dat kunnen ze hier goed!)we in een uurtje naar de plek van bestemming. De koele duik in het zwembad was, na de tropische temperaturen in het busje, echt heerlijk. Zie foto's voor een korte sfeerimpressie. Het was gezellig!

En nu is het jaar 2011 bijna voorbij. Een tijd om terug te kijken en weer te bedenken hoe snel het is gegaan en wat ik allemaal meegemaakt heb dit jaar. Ieder jaar is bijzonder, maar 2011 is voor mij wel een heel bijzonder jaar geweest. Van groep8-leerkracht in Scherpenzeel naar juf van 4 zendingskids in Chiclayo, Peru. Achter dat kleine zinnetje zitten heel veel herinneringen, ervaringen, gevoelens en belevenissen. Ik ben God dankbaar voor alles wat Hij me gegeven heeft. Hij is dé stabiele factor geweest in het afgelopen jaar en zal er, hoe dan ook, in 2012 zijn. Ik ben benieuwd wat het nieuwe jaar brengt. Genieten van de tijd in Peru en al een beetje nadenken over Nederland. Mijn neefje Tom zong gisteren nog een simpel, maar prachtig Kerstliedje voor me via Skype.
‘Jezus zegt dat Hij hier van ons verwacht, dat wij zijn als kaarsjes brandend in de nacht. En Hij wil dat ieder tot Zijn ere schijn. Jij in jouw klein hoekje en ik in 't mijn'.
Dat lijken me mooie worden om mijn laatste blog van 2011 mee af te sluiten.
Ik hoop dat jullie allemaal een prachtige Kerst hebben gehad en wens jullie een mooi uiteinde van 2011 en een bijzonder 2012 toe!
Cuidate y mucho amor,
María Cubo (Spaanse vertaling van Marieke Blok, volgens Maxwel en Aracelly)

Alweer een maand voorbij

Alweer een maand voorbij. Wat gaat de tijd snel! Ik dacht altijd dat dat lag aan m'n drukke agenda, maar hier in Peru gebruik ik niet eens een agenda en ook nu gaat de tijd snel. Eind november alweer! Ik hoor uit Nederland veel koude en mistige verhalen en iedere morgen als we hier het Jeugdjournaal kijken lachen we even om het weerbericht. Het is hier namelijk alles behalve koud en mistig. Het is voorjaar hier, wat betekent dat ik iedere morgen voor m'n kast sta te dubben welke korte broek ik nou weer aan moet doen. Ik ben dit weekend lekker verbrand. Ik kan me niet herinneren dat dat ooit eerder is gebeurd eind november ;-)

Zaterdag 26 november, hebben we bij de kerk een bazaar gehouden. Uiteraard zijn hier de nodige voorbereidingen aan vooraf gegaan. Met de vrouwenclub, één keer in de twee weken op woensdagmiddag, zijn we maanden bezig geweest met het maken van sieraden, sleutelhangers, mappen, bloemen etc. Zie foto's voor een kleine sfeerimpressie.
De bazaar zelf was een succes! Er waren verschillende spelletjes te doen, zoals blik gooien, caviarace, spijkerbroek hangen, darten enzovoort. Ook was een soort restaurant waar je voor 1 sol (is 25 eurocent) een bordje typisch Peruaans voedsel kon nuttigen. Er werd een paar keer bingo gespeeld, er was een veiling en er werd uiteraard van alles verkocht: boeken, speelgoed, kleding,‘rommel' en uiteraard de spullen made by de vrouwen. Ook is was er een marathon om het blok van de kerk voor de kinderen , een voetbalwedstrijd voor vrouwen en de mannen hebben hun kracht laten zien bij het auto duwen.
Zelf heb ik samen met Chela en Vilma, twee vrouwen uit de kerk, kleding verkocht. Dat liep erg goed! Voor veel mensen is nieuwe kleding onbetaalbaar, dus goedkop,e tweedehands kleding is erg gewild.
Het was voor het eerst dat er een bazaar werd gehouden, maar het was erg geslaagd. In totaal is er, boven verwachting, ruim 1000 sol opgehaald. Een leuke dag, goed voor de onderlinge band en voor het kerk zijn in de wijk. Zie foto's voor een plaatje bij dit praatje.
Met het werken gaat het goed. De kinderen moeten alle vier best hard werken en net als ieder ander kind hebben ze daar niet altijd zin in. Maar ze doen hun best en het doel is duidelijk; half mei 2012 staat er een hele lange zomervakantie op de planning! Tot die tijd is het flink doorwerken, met af een toe een weekje vakantie.
Wat mij betreft dus nog genoeg uitdaging om het allemaal in goede banen te leiden. Gelukkig vind ik dat nog steeds erg leuk. Op dit moment zitten we volop in het thema Sinterklaas. Want ook al is het geen Sinterklaasweer, de sfeer is er niet minder om. We volgen het Sinterklaasjournaal op de voet, onze eigen stoomboot is in de maak, de lootjes zijn getrokken, binnenkort gaan we pepernoten bakken en tijdens het woordenboekspel hebben we de officiële betekenis van ‘mijter' geleerd: hoge bisschopsmuts. Al met al een leuke tijd!

Na ruim 4 maanden hier te leven is het eigenlijk vrij gewoon om hier te zijn. Naast het werken geniet ik vooral lekker van de rust. Ik lees veel, kijk regelmatig een filmpje of een serie, probeer een beetje gitaar te spelen en doe net wat er voor handen is. Eigenlijk heel relaxt. Af en toe lekker kletsen met vrienden of familie via Skype is ook een hobby geworden. En ik probeer m'n Spaans bij te spijkeren. Dit gaat overigens steeds beter, maar tjongejonge wat heeft een taal veel woorden! Om dan nog maar niet te spreken over de grammaticaregels en alle uitzonderingen. Gisteren had ik nog zo'n heerlijke verspreking... Ik zei ‘pero', wat ‘maar' betekent, maar sprak het uit als ‘perro' en dat is hond in het Spaans. Tja, dan krijg je een hele gekke zin! We hebben er maar hard om gelachen :-)
Verder is de tijd dat ik hier zit ook echt een sabatical voor me. Lekker denken over van alles, meer van God en van mezelf leren, genieten van de rust. Uiteraard mis ik Nederland, of vooral m'n lieve vrienden en familie, wel op bepaalde momenten. Maar je kan het geen heimwee noemen en ik vind het vooral een geweldige ervaring om hier te zijn!

Af en toe ga ik er ff lekker alleen op uit. Anders als in Nederland, rijd ik hier geen auto. Het verkeer is één grote chaos, dus daar waag ik me niet aan. Fietsen zit er daarom ook niet in. Als ik de deur uit wil pak ik gewoon een taxi of een motortaxi. Die rijden hier in overvloed, dus je hoeft nooit lang te wachten voor je er één te pakken hebt. Ook dat is inmiddels heel gewoon. En verder zit ik regelmatig in de Toyota van familie Vaders, maar dan dus niet achter het stuur.

Verder zou ik nog van alles kunnen vertellen. Hoe bureaucratisch de post hier is bijvoorbeeld.. Na 4 weken, 6 bezoekjes , vele handtekeningen, kopietjes, stempels (die je dan weer bij de notaris moet halen) en een boete kon ik eindelijk m'n 2 pakketjes in ontvangst nemen. Maar ach, het was het wachten waard en ook dit is weer een belevenis :-)

Voor nu houd ik het even hier bij. Jullie zijn weer aardig up to date denk ik.

Lieve groet uit het zonnige Chiclayo en tot horens!

Rondreis Peru - Bolivia

Wat een reis! Twee weken lang door het zuiden van Peru en een klein stukje van Bolivia getrokken. Wat hebben we veel gezien, beleefd, geproefd etc. Een intense, onvergetelijke ervaring en een reis vol letterlijke en figuurlijke hoogtepunten.
Zaterdagavond 8 oktober gestart in Lima. Zelf was ik daar met een uurtje vliegen, maar Bert had er iets meer uurtjes opzitten vanuit Nederland ;-) Vanaf Lima zijn we richting het zuiden getrokken om vervolgens in Bolivia aan te komen en vanaf daar terug te vliegen naar Chiclayo. In twee weken tijd hebben we ruim 5000 km afgelegd per auto, bus, motortaxi, vliegtuig, sandboard, trein, moutainbike en voet. Hoewel het onmogelijk is om deze twee weken samen te vatten in een blog, ga ik toch een poging wagen. Een selectie van de gemaakte foto's kun je vinden op http://www.mijnalbum.nl/Album=SLZI84TPUiteraard komt er ook een fotoboek, maar het resultaat daarvan zal op zich laten wachten tot mei 2012 :-)
Ik zal per plaats vertellen wat we hebben gedaan.

Lima
Na een heerlijke nacht slapen in een leuk hostelletje begon ons rondreisavontuur pas echt. Lima is een mega stad met miljoenen inwoners. We zijn een dagje van plaza naar plaza gescheurd met de taxi om de architectuur te bewonderen en gewoonweg iets van de stad te zien. Lima maakt een beetje een depressieve indruk, door de hoeveel beton in combinatie met de altijd grijze lucht. Wij hebben echter toch wat uitzonderlijke zonnestralen meegepakt deze dag ;-) Na het geslenter op de verschillende plazas zijn we nog naar het Parque de aguas (fonteinenpark) geweest, maar daar waren wij meer de attractie dan dat we genoten van de verschillende fonteinen. Of het kwam door onze blanke huidjes, mijn blonde haren, of m'n heerlijke, wijde broek (hier in Peru moet alles zo strak mogelijk ;-)), geen idee, maar lichtelijk irritant is het wel als gemiddelde iedere Peruaan iets te lang kijkt of zelf omdraait om nog langer te kijken. Ach, ook weer een belevenis op zich ;-)

Islas Ballestas - El Huacacina
De volgende morgen, iets te vroeg, zijn we met de taxi naar Ica gecrosst om daar de boot op de stappen naar Islas Ballestas. Een kleine, maar prachtige eilandengroep met als enige bewoners vogels, pinguïns, zeeleeuwen en krabben. Een heerlijke tocht gemaakt in een supersnelle boot om te genieten van dit stukje natuur. Onderweg nog een Nascalijn gezien (zie foto), die zo'n 150 jaar geleden ontdekt is, maar waarvan ze niet weten wie dat ding in de rots heeft getekend.
Na een paar uurtjes uitwaaien zijn we met onze chauffeur verder gereden naar El Huacacina: een oase middenin het woestijnachtige landschap daar.
Dinsdag hebben we ons ingeschreven voor een tochtje door de woestijn. Met een jeepachtige buggy die iets teveel herrie maakte, zijn we door de Peruaanse woestijn gecrosst. Echt één grote zandbak! En wat hebben we een lol gehad met het sandboarden (snowboarden, maar dan in het zand) :-) Staand was geen succes, maar plat op je buik ging des te beter! ‘Gewoon gaan' was ons motto en dat resulteerde in veel snelheid, lol en aan het einde echt letterlijk overal zand! Zie beeldmateriaal!

Arequipa
Van Ica zijn we met de nachtbus naar Arequipa gereden. Na 12 uur in de bus waren we redelijk gaar en in combinatie met de ligging (ruim 2300 m hoog) en het Peruaanse eten, was dit niet m'n beste dag ;-) Rustig aan gedaan en een beetje door Arequipa heen geslenterd. We waren van plan om de Colca Canyon te bezoeken; een prachtige vallei in het zuiden van Peru, maar dat bleek nog wel erg ver reizen te zijn. Dus hebben we ervoor gekozen om Down Hill te gaan! Donderdagmorgen vroeg zijn we door een 4x4 opgehaald. Na 2 uur omhoog hobbelen waren we op 4800 meter hoogte op de berg Chachani (dat is te vergelijken met het hoogste puntje van de Mont Blanc!) Vanaf hier was het uitzicht adembenemend (zeker in combinatie met de ijle lucht op deze hoogte :-))! Met de mountainbike (waarvan we de remmen van tevoren even goed gecheckt hebben) en de nodige bescherming zijn we vervolgens naar beneden gescheurd. Geen gezellige asfaltwegen, maar zo'n heerlijke Peruaanse gaten-en-kuilen-weg! Lekker stuiteren dus :-) In m'n snelheid had een overstekende graspol over het hoofd gezien en dat resulteerde in zandhappen! Maar gelukkig deed alle pols-,knie- en handbescherming haar werk en kon ik gewoon verder fietsen. Het uitzicht was echt fantastisch. Na iedere bocht zag je weer iets anders. En vanaf deze berg kon je de vulkaan Misti prachtig zien liggen. Wederom: zie foto's!

Cusco
De volgende dag zijn we van Arequipa naar Cusco gevlogen. Een vluchtje van krap 2 uur, maar wel met een tussenlanding :-) Ook vanuit de lucht is Peru prachtig!
Cusco is een mooie stad, prachtig gelegen tussen de bergen. Door de geschiedenis van de Spaanse bezetting vind je hier, net als in veel andere Zuid Peruaanse steden, veel Spaanse architectuur. Erg mooi, maar de verhalen uit de geschiedenis zijn minder mooi.
We hebben genoten van alle leuke, sfeervolle restaurantjes en prachtige gebouwen. Ook de marktjes en souvenirshopjes waren zeker de moeite waard. Maar net als in eigenlijk alle plaatsen waar je komt in Peru is de armoede ook heel zichtbaar. Best confronterend, omdat je zelf een beetje de toerist uit loopt te hangen.

Ollantaytambo
Vanuit de grote stad Cusco zijn we naar het kleine dorpje Ollantaytambo gebracht met de taxi. De tocht alleen al was prachtig! Ollantaytambo is een klein dorpje in El Valle Sagrado de los Incas. Aan de rand van het dorp ligt een prachtige ruïne, gebouwd tegen de berg op. Erg gaaf om daar op verkenning uit te gaan! De veiligheidshekjes zijn door de Peruanen nog niet uitgevonden, dus het ziet er allemaal nog vrij echt uit. Maar ondanks dat mijn hoogtevrees een stuk verminderd is de afgelopen jaren, had ik bij sommige stukjes toch aardige wiebelbenen! Zie foto's :-)
We hebben één dag een geweldige wandeling gemaakt in de bergen bij Ollantaytambo. We begonnen op 2700 meter (in het dal) en zijn in een kleine 3 uur naar 3600 meter gelopen. ‘k Voelde me echt een bejaard met ernstige ademhalingsproblemen bij tijd en wijlen! Zucht, wat zit er weinig zuurstof in de lucht op die hoogte. M'n hart heeft ook overgewerkt (en nee dat kwam niet omdat Bert voor me liep of omdat de gids zo knap was ;-)). Maar we hebben het gehaald en dat was uitzonderlijk voor Nederlanders volgens de gids. Na een hele dag wandelen en minimaal 2 centimeter zweet/zout op je lijf is een douche echt een kadootje! Het hostel waar we verbleven was echt heerlijk. Koloniale gebouwtjes, hangmatten in overvloed, lekker ontbijt (best uitzonderlijk hier ;-)) en eenprachtige tuin. Zie wederom de foto's!

Aguas Calientes/ Machu Picchu
Vanuit Ollantaytambo zijn we per trein naar Aguas Calientes gegaan. Moet een prachtige tocht zijn, maar wij hebben in het donker gereisd, dus niets gezien ;-) Aguas Calientes is een klein dorpje, waar meer hotels dan huizen staan. Na een nachtje slapen zijn we wandelend op zoek gegaan naar de Machu Picchu. Echt zoeken was het niet, want om de 5 minuten komt er een bus met Machu Picchu toeristen langs, maar een flinke tocht was het wel! Het is randje tropisch regenwoud daar, dus zonder dat je ook maar een stap gezet hebt zweet je al. Al met al weer een fikse wandeltocht, maar het resultaat was echt geweldig. En het voelde uiteraard heel stoer, omdat we zo'n beetje de enige waren die de tocht lopend hadden afgelegd! De Machu Picchu is een oude stad van de Inca's die gebouwd is op de top van een berg. Eigenlijk niet te begrijpen en niet te beschrijven. Hopelijk bieden de foto's een beter beeld.
's Avonds zijn we met de trein teruggegaan naar Ollantaytamo, vanaf daar naar Cusco gereden om een kort nachtje te slapen en 's morgens vroeg in de bus te stappen naar Puno.
De busreis naar Puno was erg mooi. We zaten bovenin een dubbeldekker, voorin. Lekker veel beenruimte en een prachtig uitzicht. Dat is best 8 uurtjes vol te houden! We zaten naast een Nederlands stel waar we lekker mee gekletst hebben. We zijn trouwens veel backpackers tegengekomen. Nederlanders, Fransen, Amerikanen, Canadezen, etc.. Erg gezellig. En inmiddels kunnen we wel zeggen dat we aangestoken zijn met het backpackvirus!

Puno
De stad Puno stelt niet zo heel veel voor, maar het is vooral bekend door het Titicacameer. Dat is een groot meer op de grens van Peru en Bolivia, wat op 3812 meter ligt! In vergelijking met de rest van Peru vonden wij het er vooral erg koud.
In Puno hebben we ons gewaagd aan de typisch Peruaanse keuken: cuy (cavia) en alpaca (een soort lama). Goed te eten en we hebben er vooral veel lol om gehad. En ja, ook dit sta op de foto :-)

La Paz
De volgende morgen was het alweer tijd om door te gaan naar La Paz - Bolivia. In verband met m'n visum moest ik namelijk even ergens het land uit, om vervolgens weer een wit papiertje te krijgen voor de volgende 3 maanden. La Paz is een mooie stad, liggend op 3800 meter hoogte. En dan te bedenken dat het in een dal ligt! De (sneeuw)toppen er omheen waren echt prachtig. Je merkt wel weer dat je erg hoog zit hier. Echt last van hoogteziekte hebben we niet gehad, maar zo'n eerste dag op hoogte ben je niet echt top fit!
In La Paz hebben we een 4 uur durende citytour geboekt met eigen gids. We hebben Moonvalley bezocht, een gebergte net buiten de stad (zie foto's), en wat bezienswaardigheden in La Paz. Het was een hele heldere dag, dus het uitzicht was prachtig. Daarna lekker geslenterd en souvernirtjes geshopt.
Zaterdag was het alweer tijd om terug te gaan naar Chiclayo. Wat hebben we veel beleefd in twee weken...! Na twee goede vluchten zijn we zaterdagmiddag in Chiclayo aangekomen. Bert blijft nog tot volgende week donderdag (3 november) en ik ben afgelopen maandag weer gewoon aan het werk gegaan.

Zo dat was een aardig verhaal! Ik hoop dat jullie door dit verhaal een beetje een beeld hebben gekregen van onze belevenissen afgelopen tijd.

Hasta luego!