Op dit moment ben ik in Lima. Vanmorgen ben ik samen met familie Vaders in alle vroegte naar het vliegveld gereden. Daar stond Maxwel op me te wachten. Erg leuk dat ie nog even speciaal afscheid kwam nemen. Afscheid nemen is niet echt m'n sterkte punt. Achterlaten wat geweest is en dan richting het onbekende... Maar ik mag terugkijken op een geweldig jaar en vooruitkijken om het weerzien met familie en vrienden. In dit blog wil ik proberen jullie mee te nemen in mijn laatste weken in Peru. (zie ook de toegevoegde foto's).

Voor de laatste keer ‘dit'en de laatste keer ‘dat
Zondag 13 mei was mijn laatste kerkdienst in Shalom. De zondag daarop was namelijk de afscheidsdienst van familie Vaders, op een andere locatie. Erg raar om een plek achter te laten waar ik zoveel heb gezien, geleerd en meegemaakt. Het voelt zo vertrouwd, zo gewoon. En je wéet dat je er misschien wel nooit meer zult komen. Dat besefte ik in ieder geval nog niet die dag. Wel fijn, scheelt weer een paar tranen ;-) En een echt afscheid was het óok nog niet, want alle lieve mensen van de kerk hoopte ik die zondag daarop nog te zien.
Ik heb een afscheidpraatje gehouden in m'n beste Spaans en een cadeau gegeven aan de kerk.
Het was deze dag ook Moederdag en dat vieren de Peruanen heel uitgebreid. Naast de gewone kerkdienst waren er allerlei participaciónes: liedjes, toneelstukjes, praatjes enzovoort. Dan zit je zomaar 3 uur in de kerk. Ach, ik vond het heerlijk.

In dat weekend heb ik Jonatin en Daniël nog één keer meegenomen naar de Starbucks. Absoluut niet Peruaans, maar we hebben er de gewoonte van gemaakt om minimaal één keer in de maand een vrijdagavondje op stap te gaan met z'n drieën. En dan zitten we daar lekker te toepen (kaartspelletje) en een bakkie koffie te drinken. Heerlijk op z'n tijd.
Tegelijk voelt het ook raar. Zo'n Amerikaans keten is voor de meeste Peruanen onbetaalbaar, zeker voor de mensen uit de wijk bij de kerk. Het maakt je enorm bewust van je eigen financiële situatie en die van hen. Gelukkig kun je met geld niet alleen maar lekkere koffie kopen, maar ook mensen helpen!

Zondag 20 mei (afgelopen weekend) was m'n allerlaatste zondag in Peru. Voor familie Vaders een hele bijzondere dag, omdat ze een afscheidsdienst hadden georganiseerd voor al hun vrienden, kennissen en mensen van Shalom (kerk in Chiclayo). Zo'n 70 mensen waren tijdens deze speciale dienst aanwezig. Het was de bedoeling dat het om 10.30 uur zou starten, maar dat werd een uurtje later (heel gewoon hier). Met al het zingen, de preek, de speeches, de stukjes en de filmpjes was het uiteindelijk 15.00 uur voor we aan tafel gingen voor een typisch gerecht van Chiclayo: arroz con pato (rijst met eend). Best lekker :-) Daarna volgde een hele fotosessie, want iedereen wilde op de foto met familie Vaders en daarna ook met mij. Ik had na al die foto's kramp in m'n kaken, maar het was wel erg leuk! Mooie herinneringen... Daarna was het voor mij echt tijd om afscheid te nemen. (Familie Vaders zal de meeste mensen komende zondag nog zien in hun laatste dienst.) 't Was erg onrealistisch om na zo'n lange tijd afscheid te nemen. De vraag wanneer ik weer terugkom werd vele malen gesteld en veel mensen hebben hun huis aangeboden om in te verblijven voor als ik nog eens kom. Wat een gastvrijheid... daar word je stil van!

Zomervakantie
Het schooljaar is afgelopen donderdag afgerond. Jonatin, Daniël, Marieneke en Anne Lize hebben hun pakket met succes afgerond. Voor Anne Lize nog niet helemaal, want ze moet nog een paar hoofdstukken taal, maar dat gebeurt in de zomervakantie. Op zich al een hele prestatie, want ze heeft afgelopen jaar zowel groep 5 en groep 6 taal gedaan. Allemaal hebben ze trouwens hard gewerkt. Thuis studeren heeft zo z'n voordelen, maar het betekent ook vooral veel alleen werken. In september hopen ze allemaal naar een echte school te gaan, met een echte klas. Daar zien ze alle vier wel naar uit. Jonatin mag starten in VWO 4, Daniël in HAVO 2, Marieneke in VMBT 1 en Anne Lize in groep 7. Een flinke overgang. Het is fijn om zo af te kunnen ronden. De rapporten van de jongens moeten we nog even afwachten, maar die van de meiden zijn prachtig! Fijn gevoel. Het is goed gegaan.
Voor mezelf heeft het, naast de ervaringen voor het leven, ook nog eens meer inhoudelijke ervaring als leerkracht opgeleverd. Wat mij betreft ben je nooit uitgeleerd in het onderwijs, toch heb ik echt wel een prachtervaring opgedaan afgelopen jaar!

Stiekem vind ik het nog niet echt leuk dat ‘mijn leerlingen' klaar zijn. Afscheid nemen van een klas vond ik altijd al lastig, maar dit was wel een heel bijzonder klasje.

Dat geldt eigenlijk voor m'n hele Peru periode. Wat een bijzondere tijd! Aan de ene kant lijken de maanden voorbij gevlogen, maar aan de andere kant heb ik echt veel beleefd en lijkt het daarmee ook gewoon heel lang. Eigenlijk heb ik er geen woorden voor. Als iemand straks vraagt ‘Hoe was het in Peru', wat moet ik dan antwoorden? Het was mooi, leerzaam, geweldig, leuk, prachtig, boeiend, verassend? Soms was het ook niet leuk en vond ik het moeilijk om zo ver van familie en vrienden te zijn. Laat ik het erop houden dat het een hele bijzondere ervaring is geweest die ik nooit had willen missen en waar ik God enorm dankbaar voor ben.

Het zal wel weer wennen worden in Nederland en ik zal Peru absoluut missen... Ik heb in ieder geval genoeg stof tot nadenken de komende tijd in m'n hangmat ;-)

Via deze weg wil ik iedereen onwijs hartelijk bedanken voor het meeleven op welke manier dan ook. Bedankt ook voor jullie gebed. God is dé stabiele factor, ook nu er weer zoveel gaat veranderen. Dat is Hij gelukkig niet alleen voor mij, maar ook voor jullie.
Ik hoop jullie heel snel te zien @ Schiphol, kerk, Bruinhorst of waar dan ook.

Que Dios te bendiga!

Cuidate,
Maria (vanaf morgen ben ik weer gewoon Marieke...)